Φοβάμαι.

Στις γιορτές συνήθως δεν είμαι καθόλου μελαγχολική. Απ' όσο θυμάμαι, τουλάχιστον.
Φέτος ανακάλυψα πως και εγώ πάσχω από αυτό που λέμε εορταστική μελαγχολία.
Δεν ξέρω αν οι υπόλοιποι "ασθενείς" το βιώνουν με τον ίδιο τρόπο, εμένα απλά με πιάνουν οι υπαρξιακές μου απορίες/φοβίες -απλά. Αυτά τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, ειδικά για το άπειρο εφηβικό μυαλουδάκι μου- και φοβάμαι πολύ.

Κάποιες στιγμές στη ζωή μου, άσχετες μεταξύ τους -εκτός από το ότι είτε προηγούνται είτε βρίσκονται μετά από την περίοδό μου- σκέφτομαι τον θάνατο. Ότι όλα θα τελειώσουν, δεν ξέρω πού θα πάω και πώς ΘΑ ΤΟ ΖΗΣΩ.

Μόνο που το σκέφτομαι, τρέμω.

Δεν ξέρω αν είναι το κείμενο της από πάνω εικόνας αυτό που μου προκαλεί τόσο τρόμο.
Απλά δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω? Δεν ξέρω. Φοβάμαι, όποιος και να είναι ο λόγος.
Φοβάμαι από 9 χρονών. Και τώρα που το σκέφτομαι, φοβάμαι στις γιορτές.

Κάποτε διάβασα το eat, pray, love.
Δεν έχω ταυτιστεί ποτέ τόσο με άνθρωπο όσο με την Elizabeth Guilbert, ειδικά όταν διάβασα ότι η συγγραφέας άρχισε να φοβάται 9 χρονών.

Ίσως είναι λίγο ηλίθιο να διηγηθώ ότι ένα απλό βιβλίο μου άνοιξε νέους ορίζοντες.

Κυρίως έναν.

Θέλω να μάθω να διαλογίζομαι.

Απλά απ'όσο διάβασα, έτσι μπορείς να βρεις τη γαλήνη. Να βρεις τον Θεό, να βρεις τον παράδεισο.
Αυτό θέλω.

Μπορεί να με θεωρήσετε τρελή, αλλά είναι ο στόχος μου αυτή τη στιγμή.
Δεν θέλω να φοβάμαι άλλο.

Ίσως φταίει ότι προσπαθώ να αποχωριστώ κάτι που επί τόσο καιρό ήταν κομμάτι μου? Μπορεί. Μπορεί και να φταίει το ότι δεν έχω καταλάβει ποια είμαι.

Είναι παράλογο! Είμαι τόσο μικρή...

Δεν θα ήθελα να κλείσω έτσι το 2011. Αλλά κι όμως, έτσι το κλείνω.

Καλή σας χρονιά... Αν υπάρχει κάποιος που όντως βλέπει αυτά που λέω.

-Randagio.

Ένα καταφύγιο.

Για εμένα αυτό είναι το blog αυτό. Θα είναι δηλαδή, τώρα το αρχίζω.

Randagio στα ιταλικά σημαίνει αδέσποτο. Νομίζω πως ταιριάζει σαν τίτλος, περιγράφει αυτό που είμαι, ή τουλάχιστον θέλω να γίνω. Όχι ένα αδέσποτο σκυλί, στεναχωρημένο, άστεγο, που να πεινάει, μα ένα αδέσποτο περήφανο σκυλί, που δεν έχει ανάγκη κάτι σταθερό, θέλει απλά να γνωρίσει τον κόσμο από άκρη σε άκρη.

Μην ανησυχείτε, δεν είμαι μια έφηβη που έφτιαξε ένα blog απλά για να κλαφτεί επειδή, ω, ο πρώτος της έρωτας τα έφτιαξε με άλλη και τώρα περνάει βάσανα, δηλαδή τον ξεπερνάει.
Βασικά αυτή είναι η κατάστασή μου. Εντάξει, το παραδέχομαι. Αλλά έχω και άλλα πράγματα να ανησυχώ, σοβαρότερα. Ποιος τους χέζει τους γκόμενους?

Είμαι μια έφηβη με ανησυχίες, και πολλές σκέψεις.΄
Έχω μόνο ένα πρόβλημα, την διατύπωση του οποίου έκανε τέλεια η Scarlett Johanson στο Vicky Cristina Barcelona:
Έχω τόσα πολλά να εκφράσω, απλά δεν ξέρω πώς.

Έτσι σκέφτηκα να κάνω ένα blog.

Δεν συστήνομαι. Δηλαδή, δεν πιστεύω ότι αξίζει να συστηθώ, ότι υπάρχει κάποιος λόγος. Είμαι η Randagio. Το αδέσποτο. Και αν ποτέ θελήσω να μιλήσω για κάποιο πρόβλημά μου με ανθρώπους, θα τους βάλω ψευδώνυμα. Αν χρειαστεί να αναφερθώ σε αυτόν τον "πρώτο έρωτα" (μη χέσω), θα μιλήσω για τον Δείνα.

Μα δεν υπάρχει λόγος να συστηθώ. Αν σας έλεγα ότι είμαι η Αφροξυλάνδη Δεινοπουλάκη θα άλλαζε κάτι? Ίσα ίσα, το προτιμώ έτσι. Απλά λέω τις σκέψεις μου και εσείς -αν υπάρχετε- διαβάζετε.

Δεν θα κάνω cliche, του τύπου "ανασκόπηση του 2011: με παράτησε ο γκόμενος, ω σκατά".

Δεν έχω κάτι άλλο να πω αυτή τη στιγμή. Ελπίζω να σας αρέσει το blog. Αν όχι, δεν πειράζει, γούστα είναι αυτά.

-Randagio.