Φοβάμαι.

Στις γιορτές συνήθως δεν είμαι καθόλου μελαγχολική. Απ' όσο θυμάμαι, τουλάχιστον.
Φέτος ανακάλυψα πως και εγώ πάσχω από αυτό που λέμε εορταστική μελαγχολία.
Δεν ξέρω αν οι υπόλοιποι "ασθενείς" το βιώνουν με τον ίδιο τρόπο, εμένα απλά με πιάνουν οι υπαρξιακές μου απορίες/φοβίες -απλά. Αυτά τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, ειδικά για το άπειρο εφηβικό μυαλουδάκι μου- και φοβάμαι πολύ.

Κάποιες στιγμές στη ζωή μου, άσχετες μεταξύ τους -εκτός από το ότι είτε προηγούνται είτε βρίσκονται μετά από την περίοδό μου- σκέφτομαι τον θάνατο. Ότι όλα θα τελειώσουν, δεν ξέρω πού θα πάω και πώς ΘΑ ΤΟ ΖΗΣΩ.

Μόνο που το σκέφτομαι, τρέμω.

Δεν ξέρω αν είναι το κείμενο της από πάνω εικόνας αυτό που μου προκαλεί τόσο τρόμο.
Απλά δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω? Δεν ξέρω. Φοβάμαι, όποιος και να είναι ο λόγος.
Φοβάμαι από 9 χρονών. Και τώρα που το σκέφτομαι, φοβάμαι στις γιορτές.

Κάποτε διάβασα το eat, pray, love.
Δεν έχω ταυτιστεί ποτέ τόσο με άνθρωπο όσο με την Elizabeth Guilbert, ειδικά όταν διάβασα ότι η συγγραφέας άρχισε να φοβάται 9 χρονών.

Ίσως είναι λίγο ηλίθιο να διηγηθώ ότι ένα απλό βιβλίο μου άνοιξε νέους ορίζοντες.

Κυρίως έναν.

Θέλω να μάθω να διαλογίζομαι.

Απλά απ'όσο διάβασα, έτσι μπορείς να βρεις τη γαλήνη. Να βρεις τον Θεό, να βρεις τον παράδεισο.
Αυτό θέλω.

Μπορεί να με θεωρήσετε τρελή, αλλά είναι ο στόχος μου αυτή τη στιγμή.
Δεν θέλω να φοβάμαι άλλο.

Ίσως φταίει ότι προσπαθώ να αποχωριστώ κάτι που επί τόσο καιρό ήταν κομμάτι μου? Μπορεί. Μπορεί και να φταίει το ότι δεν έχω καταλάβει ποια είμαι.

Είναι παράλογο! Είμαι τόσο μικρή...

Δεν θα ήθελα να κλείσω έτσι το 2011. Αλλά κι όμως, έτσι το κλείνω.

Καλή σας χρονιά... Αν υπάρχει κάποιος που όντως βλέπει αυτά που λέω.

-Randagio.