Απελπιστική κατάσταση είναι μία άθλια κατάσταση, την οποία περνούν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι κάποιες φορές στη ζωή τους. Ως απελπιστική κατάσταση ορίζεται μία τραγική κατάσταση, που όπου κοιτάξεις βλέπεις πόνο, και όχι το να σε παρατήσει ο γκόμενος.
Για παράδειγμα, μια τέτοια κατάσταση είναι το να έχουν δύο μέλη της οικογένειάς σου καρκίνο, ένα να έχει αφροδίσιο νόσημα, τα άλλα χίλια δυο προβλήματα και εσύ να πρέπει να είσαι ένα υγιέστατο κοριτσάκι που πρέπει να πηγαίνει χαλαρά και χαρούμενα στο σχολείο.
Ένα απλό παράδειγμα, όχι τίποτα άλλο.
Πώς αντιμετωπίζεται.
Έλα μου ντε. Έκανα πολύ καιρό να το καταλάβω, αλλά νομίζω κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Πρώτον, όλες αυτές οι αρρώστιες θεραπεύονται, ή τουλάχιστον ζεις με αυτές. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται το κοριτσάκι να χάσει μάλλον κανένα αγαπημένο της πρόσωπο. Καλά ως εδώ. Όμως η μιζέρια, η στεναχώρια; Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μυστικό.
Η λύση είναι να βρεις μια εξάρτηση. Όχι ναρκωτικά. Μια απλή, καθημερινή εξάρτηση. Κάτι που θα ξυπνάς το πρωί και θα λες ''α, τέλεια, την τάδε ώρα σήμερα θα κάνω το δείνα πράγμα, ανυπομονώ!!!!!'' Μαζί με όλα τα θαυμαστικά. Και έτσι αρχίζεις να ονειρεύεσαι. Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερη σωτηρία από αυτή την τόσο απλή, μα και τόσο δύσκολη για μερικούς ανθρώπους διαδικασία.
Όταν ονειρεύεσαι, όταν αφήνεις τη φαντασία σου να ξεδιπλωθεί, ζεις σε έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο χωρίς έγνοιες, ή τον κόσμο που ονειρεύεσαι να αποκτήσεις. Κάνεις πράγματα που δεν μπορείς. Έχεις το πάνω χέρι, μόνο εσύ ελέγχεις τη φαντασία σου.
Νομίζω ότι η φαντασία και η παρατηριτικότητα είναι τα δύο χαρίσματα που μου δόθηκαν από τότε που γεννήθηκα. Όχι, δεν το λέω για να το παινευτώ, το λέω για να δείξω ότι αυτά είναι ο λόγος που είμαι δυνατή, που έχω να κλάψω από τον Μάιο. Από μικρή, έπλαθα ιστορίες μόνη μου. Και τις έπαιζα, τις ενσάρκωνα. Για αυτό αγαπάω το θέατρο.
Όταν ένας άνθρωπος χάνει την ικανότητα να ονειρεύεται, όταν τον ρουφάει η πραγματικότητα, έχασε το παιχνίδι. Πάει, τελείωσε. Οι καταστάσεις θα παραμείνουν απελπιστικές, οι έγνοιες θα κατακλύσουν το μυαλό και δεν θα μπορούν να βγουν. Γιατί αυτή είναι η δουλειά της φαντασίας, να διώχνει τις έγνοιες, να αδειάζει το μυαλό από λύπες, έστω για λίγο, έστω μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι είναι φαντασία.
Σε μια ιστορία, είτε της αληθινής ζωής, είτε της φαντασίας, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, το είπε και ο Καβάφης στην Ιθάκη!. Με το αποτέλεσμα έρχεται το τέλος: όταν λυθεί το μυστήριο, όταν παντρευτεί το ερωτευμένο ζευγάρι, όταν ''ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα'' (ή και όχι), τότε η ιστορία χάνει το ενδιαφέρον.
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας αν ο κόσμος ήταν τέλειος. Μάταιη κατ' εμέ. Δεν θα ρισκάραμε, δεν θα επαναστατούσαμε, τίποτα δεν θα είχε ενδιαφέρον! Ω, ο κόσμος μας είναι τέλειος, επειδή ακριβώς δεν είναι.
Ο κόσμος μας είναι τέλειος, είμαστε τέλειοι επειδή μπορούμε να φανταζόμαστε. Επειδή έχουμε αυτό το μικρό παραθυράκι που μας δίνει έναν τόσο τέλειο λόγο να είμαστε στη ζωή. Άξίζει να αυτοκτονήσεις για κάτι τόσο τέλειο;
Για παράδειγμα, μια τέτοια κατάσταση είναι το να έχουν δύο μέλη της οικογένειάς σου καρκίνο, ένα να έχει αφροδίσιο νόσημα, τα άλλα χίλια δυο προβλήματα και εσύ να πρέπει να είσαι ένα υγιέστατο κοριτσάκι που πρέπει να πηγαίνει χαλαρά και χαρούμενα στο σχολείο.
Ένα απλό παράδειγμα, όχι τίποτα άλλο.
Πώς αντιμετωπίζεται.
Έλα μου ντε. Έκανα πολύ καιρό να το καταλάβω, αλλά νομίζω κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Πρώτον, όλες αυτές οι αρρώστιες θεραπεύονται, ή τουλάχιστον ζεις με αυτές. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται το κοριτσάκι να χάσει μάλλον κανένα αγαπημένο της πρόσωπο. Καλά ως εδώ. Όμως η μιζέρια, η στεναχώρια; Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μυστικό.
Η λύση είναι να βρεις μια εξάρτηση. Όχι ναρκωτικά. Μια απλή, καθημερινή εξάρτηση. Κάτι που θα ξυπνάς το πρωί και θα λες ''α, τέλεια, την τάδε ώρα σήμερα θα κάνω το δείνα πράγμα, ανυπομονώ!!!!!'' Μαζί με όλα τα θαυμαστικά. Και έτσι αρχίζεις να ονειρεύεσαι. Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερη σωτηρία από αυτή την τόσο απλή, μα και τόσο δύσκολη για μερικούς ανθρώπους διαδικασία.
Όταν ονειρεύεσαι, όταν αφήνεις τη φαντασία σου να ξεδιπλωθεί, ζεις σε έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο χωρίς έγνοιες, ή τον κόσμο που ονειρεύεσαι να αποκτήσεις. Κάνεις πράγματα που δεν μπορείς. Έχεις το πάνω χέρι, μόνο εσύ ελέγχεις τη φαντασία σου.
Νομίζω ότι η φαντασία και η παρατηριτικότητα είναι τα δύο χαρίσματα που μου δόθηκαν από τότε που γεννήθηκα. Όχι, δεν το λέω για να το παινευτώ, το λέω για να δείξω ότι αυτά είναι ο λόγος που είμαι δυνατή, που έχω να κλάψω από τον Μάιο. Από μικρή, έπλαθα ιστορίες μόνη μου. Και τις έπαιζα, τις ενσάρκωνα. Για αυτό αγαπάω το θέατρο.
Όταν ένας άνθρωπος χάνει την ικανότητα να ονειρεύεται, όταν τον ρουφάει η πραγματικότητα, έχασε το παιχνίδι. Πάει, τελείωσε. Οι καταστάσεις θα παραμείνουν απελπιστικές, οι έγνοιες θα κατακλύσουν το μυαλό και δεν θα μπορούν να βγουν. Γιατί αυτή είναι η δουλειά της φαντασίας, να διώχνει τις έγνοιες, να αδειάζει το μυαλό από λύπες, έστω για λίγο, έστω μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι είναι φαντασία.
Σε μια ιστορία, είτε της αληθινής ζωής, είτε της φαντασίας, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, το είπε και ο Καβάφης στην Ιθάκη!. Με το αποτέλεσμα έρχεται το τέλος: όταν λυθεί το μυστήριο, όταν παντρευτεί το ερωτευμένο ζευγάρι, όταν ''ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα'' (ή και όχι), τότε η ιστορία χάνει το ενδιαφέρον.
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας αν ο κόσμος ήταν τέλειος. Μάταιη κατ' εμέ. Δεν θα ρισκάραμε, δεν θα επαναστατούσαμε, τίποτα δεν θα είχε ενδιαφέρον! Ω, ο κόσμος μας είναι τέλειος, επειδή ακριβώς δεν είναι.
Ο κόσμος μας είναι τέλειος, είμαστε τέλειοι επειδή μπορούμε να φανταζόμαστε. Επειδή έχουμε αυτό το μικρό παραθυράκι που μας δίνει έναν τόσο τέλειο λόγο να είμαστε στη ζωή. Άξίζει να αυτοκτονήσεις για κάτι τόσο τέλειο;
