Τα κατάφερα.

Σήμερα το πρωί διαλογίστηκα.


-Ναι, δεν θεωρώ τον διαλογισμό και όλα αυτού του τύπου μια τρέλα. Αν τα θεωρείτε εσείς, εντάξει. Απόψεις είναι αυτά. Ο διαλογισμός ήταν η προσευχή όλων των θρησκειών από αρχαίων χρόνων, η καταναλωτική κοινωνία μας τον κατήργησε.-


Ήταν περίεργα. Στην αρχή, απλά δεν συνέβαινε τίποτα. Απλά ανέπνεα και άκουγα την αναπνοή μου.

Μετά από λίγο, βγήκαν προς τα έξω οι σκέψεις. Σκόρπιες ιδέες: θάνατος, στιγμές, χρόνος, internet , Δείνα, γκόμενα του Δείνα, φωτογραφία, τι θα γίνω όταν μεγαλώσω... ΣΤΟΠ, σκέφτηκα. Αφήστε με για λίγο, και μετά τα ξαναλέμε.

Όταν έδιωξα τις σκέψεις, άρχισα να βαριέμαι απλά να ακούω την αναπνοή μου. Έτσι, σκέφτηκα πως θα ήταν πιο ενδιαφέρον να την παρατηρήσω. Από πού προς πού πάει. Αρχικά, από την κοιλιά προς τη μύτη και έξω. Μετά από κανα 5λεπτο, από το στήθος προς τη μύτη και έξω. Έπειτα περιορίστηκε στη μύτη.

Δεν μπορούσα να το αλλάξω. Ήταν σαν να είχανε μπλοκαριστεί και η κοιλιά και το στήθος μου.

Και ξαφνικά ξύπνησα.
Άνοιξα τα μάτια μου και αμέσως άνοιξε η εξώπορτα: ήταν οι γονείς μου.
Δεν ήθελα να με δούνε και σταμάτησα ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε.

Μου άρεσε.

Επιτέλους, έκανα κάτι διαφορετικό.

-Randagio.