Σχολείο.

Τι ωραία, όλες αυτές τις μέρες, από την τρίτη και μετά, δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα, ούτε να διαλογιστώ ούτε τίποτα, γιατί ξυπνουσα στη 1 το πρωί και έπρεπε να υποφέρω την άθλια μουσική που ακούει ο απέναντι. Να μην μπορώ να συγκεντρωθώ ούτε ένα λεπτό όμως! Και τώρα αρχίζει το σχολέιοο. ΦΟΒΕΡΑ.

Αν και έχω κάπως όρεξη να πάω σχολείο. Όχι για τα μαθηματα βέβαια, δεν έχω καμία όρεξη να διαβάζω βλακείες όπως τα αρχαία. Και φυσικά, όχι για γκόμενους (Ο Δείνα μας τέλειωσε και τα αγόρια είναι κάτι παντελώς αδιάφορο προς το παρόν, εκτός απροόπτων). Απλά γιατί μου έλειψε να ξυπνάω νωρίς, να γκρινιάζω στους γονείς μου, να γελάω με τις φίλες μου κοροϊδεύοντας τα ποζέρια. Αχ, αυτή η γλυκιά ατμόσφαιρα του σχολείου είναι αναντικατάστατη.

Για εμένα το θέμα είναι να βρω μια ήσυχη ωρα για διαλογισμό! Έχω εκνευριστεί με την αδυναμία συγκέντρωσης που με διακατέχει.

Έβλεπα προχτές ένα ντοκιμαντέρ για το επικείμενο "τέλος του κόσμου" και για να πω την αληθεια, όσο το έβλεπα, ψιλοτρόμαξα. Τι ψιλοτρόμαξα, έκλαιγα από το φόβο. Αλλά επειδή είμαι κλασσική αθεράπευτα αισιόδοξη τοξοτίνα, εστίασα στο τελευταίο κομμάτι του: ότι θα γίνει μία μεγάλη αλλαγή. Ότι θα φύγουν όλοι οι πονηροί κ.τ.λ. Μακάρι, αλλά ακόμα και αυτό μου φαίνεται κάπως απίθανο. Νομίζω πως όλο αυτό είναι ένα τέχνασμα κάποιων νεοναζιστών (ή και όχι) να μας κάνουν να φοβηθούμε για να μας έχουν σαν πιονάκια. "Ένας φοβισμένος άνθρωπος υπακούει τα πάντα," μου είχε πει κάποιος, κάποτε. Ή τουλάχιστον μου το είχε δείξει.

Για να αποφύγω ένα flashback στις αναμνήσεις που μου έχει αφησει ο Δείνα, κλείνω εδώ αυτή την ανάρτηση. Συγγνώμη που γίνομαι απελπισμένη, είχα δηλωσει πως δεν θα είμαι, δεν θα το ξανακάνω. Δεν θέλω να το ξανακάνω.

-Randagio.