2012

Καταρχήν, καλή χρονιά, ό,τι επιθυμείτε και τα λοιπά.

Κατά δεύτερον... ακόμα φοβάμαι. (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση)

Κατά τρίτον, αποφάσισα να δώσω έναν όρκο για το 2012.

Δεν θα ξανακάνω ανόητα, κενά μακροπρόθεσμα σχέδια.

Απλά θα αφήσω το σύμπαν να αποφασίσει τι στο διάολο θα γίνει στη ζωή μου.
Θέλω να μάθω να ζω το τώρα, να μάθω ποια είμαι: έτσι πιστεύω ότι θα βρω την ευτυχία. Ή και όχι. Κανεις δεν ξέρει. αλλά θα το προσπαθήσω. Θα ζω την κάθε στιγμή. Γιατί όχι?

Τώρα μόλις σκέφτηκα πως στην ουσία, έκανα άλλο ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο. Τελικά θα είναι πιο δύσκολο απ' ότι φαντάστηκα.

Ναι, σήμερα δεν έχω καθόλου έμπνευση. Βασικά αυτό παθαίνω. Έχω όλη την όρεξη να κάνω δημιουργικά πράγματα -στο internet, στο σπίτι, οπουδήποτε- και όταν πάω να τα κάνω, κάτι μου αποσπά την προσοχή! Εντάξει, σήμερα φταίει η "υπαρξιακή φάση" μου (ξαναβλέπε προηγούμενη ανάρτηση), αλλά και τις άλλες μέρες δεν πάω πίσω.

Να αλλάξω τελείως -ή σχεδόν τελείως- θέμα τώρα. Σήμερα, είχα βγει με συγγενείς. Βαριόμουν αθεράπευτα, καθώς το να ακούς κουτσομπολιά για το κάθε μέλος της οικογένειάς σου δεν είναι και η πιο ενδιαφέρουσα ψυχαγωγία στον κόσμο. Όταν καθίσαμε για φαγητό, το θέμα συζήτησης άλλαξε και αρχίσαμε να μιλάμε για τις όποιες ατακτοποίητες υποχρεώσεις με τα χαρτιά του μακαρίτη του παππού μου (θεός σχωρέστον) και με έπιασε πάλι η κρίση μου. Τόσο, που άρχισα να κρυώνω όσο δεν πάει. Εκτός αν όντως έπεσε η θερμοκρασία.

Τέλος πάντων, χάρηκα που κατάφερα και εκφράστηκα και σήμερα.
Να περνάτε καλά, μη γίνετε σαν και εμένα, που περιμένω να γίνω 18 για να ανακαλύψω τον κόσμο.

-Randagio.